3-2-1: ژن‌های خوب، مسئولیت پذیری و قدردانی از زمان ارزشمند
۳ ایده از James Clear:
اجازه نده امید یافتن یک راه بهتر، مانع از آن شود که بهترین راه ممکن کنونی را آغاز کنی؛ این روز دیگر باز نخواهد گشت.
داستان رایج این است که آدم‌های دارای «ژن خوب» کسانی هستند با هوشی خارق‌العاده یا توانایی بدنی چشمگیر. اما گاهی به این فکر می‌کنم که شاید بزرگ‌ترین مزیت ژنتیکی، نصیب کسانی می‌شود که ژن‌هایی دارند برای رقابت‌طلبی، حفظ تمرکز، و لذت بردن از تمرین.
بر چیزهایی تمرکز کن که به آن‌ها باور داری، نه چیزهایی که با آن‌ها مخالفی. بسیاری از مردم بخش بزرگی از روز خود را صرف بیان نارضایتی می‌کنند: این غذا را دوست ندارند، آن درس را، آن حزب سیاسی را، آن همکار را. اما تو فراتر از دلخوری‌ها و نارضایتی‌هایی؛ هویت خود را بر پایه چیزهایی که دوستشان داری بنا کن.
۲ نقل قول از دیگران:
رابرت لویی استیونسون، رمان‌نویس اسکاتلندی، درباره مسئولیت‌پذیری فردی: «دیر یا زود، همگی سر سفره‌ای می‌نشینیم که پیامد انتخاب‌های خود ماست.»
یادآوری‌ای ساده و صمیمی از منبعی ناشناس برای قدردانی از لحظه‌ای که اکنون در آن هستیم: «اگر ۳۷ ساله‌ای… به جای آنکه افسوس بخوری که چرا نمی‌توانی به ۱۸ سالگی بازگردی، تصور کن که اکنون ۹۰ ساله‌ای و ناگهان بیدار شده‌ای و دیده‌ای دوباره ۳۷ ساله شده‌ای؛ و این فرصت جادویی را داری که ۵۰ سال آینده را بار دیگر زندگی کنی.»
۱ سوال برای شما:
به چه چیزی عمیقاً باور داری، اما به ندرت مطابق آن زندگی می‌کنی؟